Monday 18 November 2013

σώτη ζαχοχατζηφωτίου


Ανιστόρητες ιστορίες

Νοσταλγούμε τα παιδικά και νεανικά μας χρόνια, και γι’ αυτό εξωραΐζουμε το παρελθόν, ακυρώνουμε αναδρομικά την ίδια μας την ιστορία. Δύναμη αντίδρασης λοιπόν η νοσταλγία, το ’χω γράψει και το ’χω ξαναγράψει, δεν κινδυνεύει, ελπίζω, έτσι η στάθμευση τώρα σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο και σε πολύ συγκεκριμένες πλευρές της.

Το 1974 τελειώνει μια εφτάχρονη δικτατορία, συνέχεια σε μια αλυσίδα πολέμων, άλλων δικτατοριών, εμφυλίου, συνταγματικών και πολιτειακών εκτροπών. Άνθρωποι, εντάξει, όχι πολλοί, πάντως άνθρωποι γυρίζουν απ’ την εξορία ή βγαίνουν απ’ τη φυλακή, ξανασμίγουν δηλαδή οικογένειες και φίλοι· άνθρωποι, εντάξει, όχι πολλοί, πάντως άνθρωποι ξαναβρίσκουν τη δουλειά τους· και σίγουρα οι πολλοί, όλοι, αναπνέουμε έναν άλλο αέρα. Πολιτιστικός και εκδοτικός οργασμός έπειτα από λογοκρισία και απαγορεύσεις εφτά χρόνων (ή δεκαετιών για τα αριστερά πράγματα!), εφημερίδες, βιβλία, μουσικές, συναυλίες, εκδηλώσεις. Άλλος αέρας και στο ραδιόφωνο (τους ελάχιστους σταθμούς της κρατικής ραδιοφωνίας) και στην τηλεόραση (με τα δύο, κρατικά πάλι, κανάλια της, που εκπέμπουν ελάχιστες ώρες, κι ενώ η συσκευή δεν υπάρχει ακόμα σ’ όλα τα σπίτια!), στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση όπου μπαίνει ξαφνικά η δημοτική στα δελτία ειδήσεων, και λίγο λίγο στον δημόσιο βίο. Κοσμογονικές αλλαγές. Ακολουθούν εκλογές, ξεχασμένο πράγμα, άγνωστο για όσους μεγαλώσαμε μέσα στη δικτατορία, πολιτικές συγκεντρώσεις, συζητήσεις, ατέλειωτα πηγαδάκια στους δρόμους, κινητοποιήσεις, αναζητήσεις, ζυμώσεις. Κοσμογονικές ξαναλέω αλλαγές. Ποιος αντιλέγει; Ή μεμψιμοιρεί; Και ως προς τι;

«Η Αθήνα [...] μετά το 1974 έγινε μια φρικτή πόλη, όπου ακούγονταν αντάρτικα» δηλώνει σε συνέντευξή της (LifO 6/11) η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου, σκανδαλωδώς έξω από κάθε ιστορικό πλαίσιο.

«Πράγματι» σχολιάζει αναγνώστης αποκάτω, «όπου κι αν καθόσουν για καφέ, από την Κυψέλη μέχρι το Παγκράτι, τα Πατήσια και την Πλάκα, οι καφετέριες έπαιζαν αντάρτικα στη διαπασών. Θυμάμαι τότε που έτρωγα την κερασόπιτά μου στο Ζώναρς και έπαιζε το “Ήρωες, άπαρτα βουνά”.»

Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά…

No comments:

Post a Comment